Ήταν κάποτε η Συρία

Εφτά χρόνια μετά τα πρώτα επεισόδια στο Συριακό έδαφος, ο πόλεμος αυτός -ο οποίος έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους κι έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση από τον δεύτερο παγκόσμιο και μετά- όχι μόνο δε δείχνει ότι οδεύει προς το τέλος του -αντίθετα παραμένει εκτός ελέγχου, παρά τις βεβαιώσεις των αντιπροσώπων ότι τα χειρότερα του πολέμου πέρασαν. Οι αριθμοί σύμφωνα με τους διεθνείς οργανισμούς έχουν ως εξής:Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανακοίνωσε ότι «353.935 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από τις 15 Μαρτίου 2011», εκ των οποίων 106.390 άμαχοι. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται «19.811 παιδιά και 12.513 γυναίκες». Από την αρχή του πολέμου περισσότεροι από 5,4 εκατομμύρια Σύροι έφυγαν από τη χώρα, αναζητώντας καταφύγιο κυρίως στις γειτονικές χώρες, σύμφωνα με τα στοιχεία του Δεκεμβρίου του 2017 της UNHCR. Το 2017 η Διεθνής Αμνηστία είχε κατηγορήσει τη συριακή κυβέρνηση ότι απαγχόνισε περίπου 13.000 ανθρώπους από το 2011 έως το 2015 στη φυλακή Σαϊντνάγια κοντά στη Δαμασκό, καταγγέλλοντας μια «πολιτική εξόντωσης». Οι απαγχονισμοί αυτοί προστίθενται στους 17.700 ανθρώπους που εκτιμάται ότι πέθαναν στις φυλακές, τους οποίους έχει καταγράψει η Διεθνής Αμνηστία. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο, τουλάχιστον 60.000 άνθρωποι πέθαναν από τα βασανιστήρια ή εξαιτίας των φρικτών συνθηκών κράτησης στις φυλακές του καθεστώτος. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι πέρασαν συνολικά από τις φυλακές του Άσαντ, ενώ «πολλές χιλιάδες άνθρωποι» πέθαναν σε φυλακές των Σύρων ανταρτών ή των τζιχαντιστών. Τα πέντε εκατομμύρια κατάφεραν να εγκαταλείψουν τη χώρα, για να ζήσουν το μαρτύριο της προσφυγιάς στις απανταχού Μόριες της απόγνωσης, κι εκατομμύρια ακόμη έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά, επήλυδες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, ζουν σήμερα ξεριζωμένοι, πεινασμένοι κι ανήμποροι. Μάρτης του 2018, και η Συρία δεν υπάρχει πια, παρά μόνο στα χαρτιά και τους χάρτες. Ένα γιγάντιο νεκροταφείο αθώων, ένα μάτσο χαλάσματα.  «Το χειρότερο για εμάς τους Σύρους που ζούμε πια στο εξωτερικό είναι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα επιστροφής. Πού να γυρίσουμε; Δεν υπάρχει πια Συρία στον ορίζοντα. Πάει η Συρία, την έχουν πια καταπιεί», συμπληρώνει η λογοτέχνις –κι αυτή πρόσφυγας– Ντίμπα Γουανούς. Αυτά τα λίγα όσο η ασθένεια της εγχώριας πολεμοκάπηλίας φουντώνει.